De best practice benadering (Engels: best practice approach) is een benadering van HRM die nadruk legt op het feit dat er een universele set van HRM-instrumenten bestaat, die in iedere omgeving of context zouden bijdragen aan de prestaties van een organisatie. Het is het tegenovergestelde van de best fit benadering.
De best practice benadering benadrukt dat er bepaalde bundels van HR-instrumenten bestaan die universeel zouden bijdragen aan het ontstaan van competitieve voordelen voor organisaties, los van de industrie of de omgeving van een organisatie. Volgens deze benadering bestaat er een nauwe link tussen HR-instrumenten en prestaties. Onderzoek wijst uit dat er verschillende groepen van HR-instrumenten bestaan die in iedere markt of industrie hun positieve invloed hebben op prestaties van medewerkers en dus van een organisatie.
Deze instrumenten dragen bij aan de competenties, motivatie en toewijding van medewerkers, welke op hun beurt weer zorgen voor goede prestaties van deze medewerkers. Deze benadering is met name gebaseerd op de verwachtingstheorie van Vroom (1964), waarbij er vanuit gegaan wordt dat deze instrumenten zorgen voor duidelijke verwachtingen en beloningen.
Kritiek op deze benadering is er ook. Er kunnen namelijk bepaalde instrumenten gebruikt worden die zogenaamd bijdragen aan prestaties maar die tegelijkertijd ook tegenstrijdig zijn (zoals teamwerk en individuele beloning), waarbij het effect zou kunnen zijn dat medewerkers juist niet als een team te werk gaan maar voor eigen gewin gaan en er een soort van competitie ontstaat (als gevolg van de individuele beloning). Daarnaast is de kritiek met name dat de HR-instrumenten niet in lijn hoeven zijn met de strategie van de organisatie (zoals dat bij de best fit benadering wel het geval is). De ''one size fits all'' gedachte van deze benadering kan betekenen dat er te weinig aandacht is voor de daadwerkelijke behoeftes van het personeel en dus schadelijk voor de prestaties is.
