(Afk. van België, Nederland en Luxemburg), aanduiding van de economische unie tussen deze landen.
Op 20 en 21.10.1975 werd een topconferentie gehouden waaraan de regeringsleiders en een aantal ministers van de drie Beneluxlanden deelnamen. Het doel van de conferentie was de economische samenwerking te reactiveren. Men bereikte echter geen overeenkomst. Wel zou op 1.1.1976 een begin worden gemaakt met de harmonisatie van het milieubeleid.
Toen Frankrijk op 15.3.1976 besloot de Franse frank uit het zgn. slangarrangement te halen, besloten de Beneluxlanden het vergelijkbare wormarrangement tussen de Beneluxlanden op te geven. De koersen van de Beneluxmunten kunnen voortaan onderling schommelen binnen een marge van 2,25 % zonder dat hoeft te worden ingegrepen om de koersen op peil te houden. De marge van 2,25 % is gelijk aan die van het slangarrangement. Voorheen bedroeg de Beneluxmarge 1,5 %.
Op 29.3.1976 bereikten de ministers van Financiën van de Beneluxlanden een akkoord over de gelijkschakeling van de accijnzen. De accijnzen van o.a. sigaretten en bier, twee grote knelpunten die nog waren overgebleven na eerdere overeenkomsten, werden nu op elkaar afgestemd.
Op 2.7.1980 besloten de ministers van Economische Zaken van de drie landen te Brussel tot de oprichting van een energiecommissie. Tevens werd een plan aangenomen om de uitvoer te stimuleren, waarbij speciale aandacht werd besteed aan de kleine en middelgrote bedrijven en aan de samenwerking op het gebied van exportkredieten en -verzekering.
Op 7.5.1982 vierde de Raadgevende Interparlementaire Beneluxraad zijn 75-jarig bestaan met o.a. het Manifest voor een Benelux-relance. Deze idee werd bekrachtigd op de op 10.11.1982 in ’s-Gravenhage gehouden Beneluxtopconferentie, de eerste sinds 1975. In de aanhoudende recessie werd een reden gezien om in de Europese en mondiale organisaties aan te dringen op een beperking van protectionistische maatregelen. Een volkomen vrij intern goederenverkeer werd als doelstelling gehandhaafd. Derhalve werd gestreefd naar de vereenvoudiging en geleidelijke vermindering van de nog bestaande grensformaliteiten, o.a. door de invoering van het ‘ene document’ voor alle goederen die de Beneluxgrens passeren. Tevens besloot men te onderzoeken of een produktsgewijze benadering van accijnzen en BTW haalbaar is.
Een doeltreffende controle aan de buitengrenzen moet het vrije interne verkeer van reizigers mogelijk maken. Men bereikte overeenstemming over de aanpak van de sociaal-economische vraagstukken: gezondmaking van de openbare financiën, inkomensmatiging, werkgelegenheid en vrijwaren van de handelscapaciteit;
het nut van consultatie en coördinatie terzake werd beklemtoond. Verder werd besloten dat een kaderovereenkomst over samenwerking in de grensgebieden zou worden ontworpen. De goedkeuring van de globale structuurschets voor het hele Beneluxgebied, waarvan het concept vrijwel is gereedgekomen, werd aanbevolen. Ook zal de bijzondere commissie voor het leefmilieu meer armslag worden gegeven. Tenslotte spraken de deelnemers aan de topconferentie hun overtuiging uit dat een meer gecoördineerd gezamenlijk optreden van de Beneluxlanden naar buiten toe de Europese integratie en de economische samenwerking in ruimer verband kan bevorderen.
Op 17.10.1983 besloot het comité van ministers van de Benelux in Luxemburg om met ingang van 1.7.1984 het ‘ene document’ in te voeren. Dit betekent een belangrijke vereenvoudiging van de grensformaliteiten. Het ‘ene document’, dat alle goederen die binnen de Benelux circuleren, begeleidt, moet worden afgegeven aan het grenskantoor van het land waarin de goederen geïmporteerd worden. Men verwacht dat dit Benelux-initiatief een gunstige invloed zal hebben op het EG-streven naar vereenvoudiging van de formaliteiten bij het goederenverkeer tussen de landen van de EG.
