I. ww. (vermoedde, heeft vermoed),
1. gissen, denken, menen: men vermoedt dat hij uit de trein gevallen is; ik heb er geen flauw van, ik weet helemaal niet hoe het daarmee zit;
2. bedacht zijn op: geen kwaad vermoeden;
II. zn., o. (-s),
1. gissing, veronderstelling: zijn was juist;
2. verdenking, argwaan: er rezen boze vermoedens tegen hem; (recht) gevolgtrekking uit het bestaan van vaststaande feiten tot het bestaan van nog niet vaststaande feiten.
Men onderscheidt wettelijke en feitelijke vermoedens. De eerste zijn die welke door de wet aan enig feit worden verbonden en ontheffen degene in wiens voordeel zij strekken van het leveren van bewijs. Naar gelang tegenbewijs al of niet is toegelaten, onderscheidt men ze in weerlegbare en onweerlegbare. Onweerlegbaar zijn de vermoedens op grond waarvan de wet zekere bepaalde handelingen nietig verklaart of de rechtsingang weigert, tenzij de wet zelf tegenbewijs toelaat. Feitelijke vermoedens staan ter beoordeling van de rechter, die echter op geen andere letten mag dan op die welke belangrijk, nauwkeurig bepaald en met elkaar in overeenstemming zijn. Zij kunnen alleen in aanmerking komen in gevallen waarin getuigenbewijs is toegelaten. Getuigenverklaringen in een ander geding kunnen in een nieuw geding vermoedens opleveren.
