v. (-talen), taal die een groter bereik heeft dan de eigen stam en buiten het eigen stamgebied beperkte functies heeft voor b.v. handel, administratie, arbeidsverhoudingen of rechtspraak.
Men zou het Engels als een verkeerstaal in b.v. handel en industrie kunnen opvatten, en het Frans in het diplomatiek verkeer.
De grote taalverscheidenheid in b.v. Afrika maakt het gebruik van verkeerstalen noodzakelijk. De Europese talen (Engels, Frans, Portugees) worden slechts door een klein gedeelte van de bevolking voldoende beheerst. In veel gevallen zijn verkeerstalen dan ook een vereenvoudigde of gepidginiseerde vorm van de oorspronkelijke taal (Pidgintalen). Zij vervullen een nuttige functie in de communicatie tussen verschillende stamgebieden. De belangrijkste verkeerstalen in Afrika zijn: Swahili, ca. 25 mln. sprekers in Oost-Afrika; Hausa, ca. 25 mln. sprekers in Noord-Nigeria en aangrenzende gebieden; Pidginengels, een zeer groot, maar onbekend aantal sprekers in de kustgebieden van West-Afrika; Amhaars, ca. 5-10 mln. sprekers in Ethiopië; Bambara, ca. 5 mln. sprekers in Mali en Oost-Senegal; Sango, ca. 2 mln. sprekers in de Centraalafrikaanse Republiek; Kituba en Lingala, twee rivaliserende verkeerstalen in Zaïre en samen ca. 5 mln. sprekers, Bemba, op weg om de belangrijkste taal van Zambia te worden, Arabisch, de belangrijkste verkeerstaal van Noord-Afrika, Soedan en Tsjaad.
LITT. B.Heine, Status and use of African lingua francas (1970).
