[Lat. sanctio pragmatica, sedert de 5e eeuw term voor sommige keizerlijke ordonnanties], aanduiding voor o.a. twee Habsburgse successieregelingen. De eerste hiervan (1549) onderwierp de opvolging in de Ned. gewesten aan één landheer en onttrok ze in feite aan de jurisdisctie van het Duitse Rijk.
De tweede (1713) bepaalde dat de Habsburgse erflanden onder één vorst zouden blijven en, bij uitsterven in de mannelijke linie, op de oudste vrouwelijke telg van de keizer zouden overgaan. Karel IV trof deze regeling om zijn opvolging door Maria Theresia te waarborgen.
