[<Russ. pod, gelijkend op, zola, as], m. (-s), (ook: schierzand), bodem die gekenmerkt is door een sterke uitloging, m.n. van kalk en humus.
(e) Podzol vormt samen met de veengronden, brikgronden, eerdgronden en vaaggronden de vijf orden uit het systeem van bodemclassificatie voor Nederland. Kenmerkend voor podzol is de askleurige loodzandlaag. In Ned. bodemclassificatie worden podzolgronden gedefinieerd op het voorkomen van een duidelijk ontwikkelde inspoelingshorizont (→horizontcodering). Het zijn arme zandgronden, die, voorzover ze hoog liggen, woest of bebost zijn. Lage podzolgronden zijn pas na de invoering van de kunstmest op grote schaal uit heide ontgonnen. Hoewel podzol overwegend in gematigde, humide klimaten voorkomt (Noordwest-Europa, Noordoost-Amerika), is hij ook uit de tropen bekend (het Kongobekken, Borneo). Naast een neerslagoverschot is de voornaamste voorwaarde voor het ontstaan van podzol dan ook: arm moedermateriaal, b.v. kwartszand.
