o., filosofische richting in de 20e eeuw, die praktisch de persoonlijkheid van de mens als hoogste waarde accentueert.
Volgens de personalist M.Buber wordt de mens pas een ‘ik’ in zijn relatie tot een ‘gij’. Vóór hem had al de Ned. filosoof P.A.Kohnstamm dergelijke gedachten ontwikkeld. Personalisme is verder een tamelijk vage term, die zich met zeer verschillende stromingen laat combineren, b.v. met neopositivisme (C.B.Renouvier), neo-idealisme (B.P.Bowne), pragmatisme (F.C.E.Schiller, W.James), levensfilosofie (M.Scheler) en existentiefilosofie (E. Mounier), terwijl men ook wel spreekt van een personalistisch socialisme. Een specifiek individualistisch karakter draagt het Amerikaanse personalisme van J.Royce en F.S.Brightman.
LITT. R.Guardini, Welt und Person (1939); J. Lacroix, Marxisme, existentialisme, personalisme (1955); F.S.Brightman, Person und reality (1958); H.Hofstee, Het bijbels personalisme van P.A. Kohnstamm (1973).
