v. (-en), vorm van afwijzing van een eis in een burgerlijke of strafrechtelijke procedure.
Een eiser wordt in de door hem bij de rechter ingestelde rechtsvordering en een verzoeker wordt in zijn verzoek niet-ontvankelijk verklaard, indien de rechtsvordering, resp. het verzoek, niet voldoet aan de vereisten om door de rechter te worden behandeld. De niet-ontvankelijkheid vindt haar oorzaak in een omstandigheid die meestal buiten de zaak zelf is gelegen, zodat de rechter niet toekomt aan een beslissing ten gronde over de vordering of het verzoek. Gronden voor niet-ontvankelijkverklaring zijn o.m. het feit dat de termijn om een rechtsvordering of een rechtsmiddel, zoals hoger beroep, in te stellen is verlopen (berusting); het ontbreken van de vereiste machtiging van de kantonrechter tot het instellen van een eis door een voogd; de door eiser gestelde feiten rechtvaardigen niet de daarop steunende vordering. In sommige gevallen kan het gebrek worden hersteld door verbetering of aanvulling. In strafzaken wordt de officier van justitie niet-ontvankelijk verklaard indien ter zake van het ten laste gelegde feit het recht tot strafvordering nimmer heeft bestaan of is vervallen, of wanneer een vervolging wordt ingesteld wegens een klachtdelict, terwijl de klacht ontbreekt.
