(durfde, dorst, heeft gedurfd),
1. zich verstouten, de moed hebben, wagen: niemand durfde hem tegenspreken; ik heb het niet durven doen (de onbep. w. voor het volt. deelw. zoals bij meer modale hulpww.: kunnen mogen, moeten laten); ik durf niet, ik heb er de moed niet toe; thans vaak met te: hij durft zijn ogen niet op te slaan; (abs.) hij is iemand die durft, die niet benauwd is om iets te wagen;
2. (in verzwakte betekenis) voor zijn verantwoording nemen; ik durf te zeggen dat ik beter verdiend had;
3. (vero.) mogen, kunnen: durven wij vertrouwen?
