Wat is de betekenis van durven?

durven - Werkwoord 1. (inerg) ~ te de moed hebben iets te doen ♢ Hij dorst zich daar niet meer te laten zien. 2. (ov) moed tonen ♢ Daarbij werd niet gedurfd deze vraag goed te beantwoorden. Woordherkomst Synoniemen bestaan, g...

durven - regelmatig werkwoord uitspraak: dur-ven 1. je niet door angst of onzekerheid laten tegenhouden ♢ Hij is niet bang, hij durft wel op de ladder. Regelmatig werkwoord: dur-ven ik durf ...

(zonder ‘te’) Mannen durven niet over hun problemen praten.

Durven, Diederik van, Nederlands koloniaal bewindsman, *1676 Delft, +1740 Delft. Advocaat Van Durven ging in 1706 voor de voc naar Nederlands-Oost-Indië; van 1729-1732 was hij → gouverneur-generaal. In 1732 werd hij tegelijk met directeur-generaal Hasselaar en twee leden van de → Raad van Indië wegens misbruiken tijdens zijn bewind ontslagen.

v., doar(r)e, doarst (doarde), doarst (doaren); hij durft, hy doar.

...

(dorst, durfde, heeft gedurfd), 1. zich verstouten, de moed hebben, wagen: niemand durfde hem tegenspreken; ik heb het niet durven doen (de onb. wijs voor het verleden deelw., gelijk bij meer modale hulpwerkw.: kunnen, mogen, moeten, laten); — ik durf niet, ik heb er de moed niet toe; — thans vaak met te:...

durfde, dorst, h. gedurfd (zich verstouten; de moed hebben): wie zou het durven? hij durft; ik zou dat niet (graag) durven beweren.

('durvən) (dorst en durfde, heeft gedurfd) 1. de moed hebben iets te doen : zij had graag meer willen vragen, maar dorst niet; als je het durft te ondernemen. Syn. onderstaan, onderwinden (zich), vermeten (zich), verstouten (zich), wagen. 2. voor zijn verantwoording nemen : ik durf het beweren, te zeggen.