[Lat. dissidere, gescheiden zijn],
I. m. (-en), andersdenkende, m.n. in godsdienstzaken en politieke zaken: de Russische dissidenten, een groep intellectuelen, die het niet eens is met het bewind van de communistische partij;
II. bn., andersdenkend.
Dissident was in het oude Polen de naam voor protestant. Tot het begin van de 18e eeuw genoten de dissidenten volkomen godsdienstvrijheid; daarna begon men deze aan te tasten, hetgeen in 1766 leidde tot het indienen van een bezwaarschrift bij de Rijksdag. Mede onder invloed van het buitenland kwam er weer gelijkstelling. De Poolse delingen brachten geen verandering in de positie van de dissidenten. In Duitsland wordt de term dissidenten wel gebruikt voor allen die, hoe dan ook, niet tot de Evangelische of de Rooms-Katholieke Kerk behoren.
