[Lat.], o. (decreten), bevelsuitvaardiging, verordening.
In het oude Rome verstond men onder decreta keizerlijke beslissingen in rechtszaken. Zij hadden in de eerste keizertijd voor de uitlegging van het recht bindend gezag voor later voorkomende gelijksoortige gevallen. In de 20e eeuw gebruikt men het woord decreet wel voor beschikkingen of beslissingen van de overheid waar een meer of minder autocratische regeringsvorm bestaat, of waar regeermacht wordt uitgeoefend door een niet op wettelijke basis tot stand gekomen overheidsgezag. Het is echter ook gebruikelijk voor de Franse (décret) of Italiaanse (decreto) tegenhangers van een KB.
Decreet is in het canoniek recht een term die in velerlei betekenis wordt gebruikt:
1. conciliebesluit;
2. wetgevende verordening of (bovenal) bestuursbeslissing van de paus, van Romeinse congregaties en van bisschoppen;
3. rechtscollectie waarin die besluiten bijeengebracht zijn, b.v. het Decretum Gratiani. In het administratieve procesrecht wordt de eindbeslissing per decreet gegeven.
Sinds 1970 is in de Belg. wetgeving decreet de naam voor de door de Cultuurraden voor de Ned. of Franse cultuurgemeenschap (Cultuurraad) opgemaakte regionale wetten. De decreten hebben dezelfde rechtskracht als die van het nationale parlement. Zij worden bekrachtigd door de nationale regering, die tevens verantwoordelijk blijft voor de uitvoeringsmaatregelen. B.v. het Spellingsdecreet over het gebruik van het Nederlands in het bedrijfsleven (1973).
