(coo), vm. Belg. organisatie voor openbare hulp aan behoeftigen, geregeld door de Wet op de Openbare Onderstand van 10.5.1925.
De uitvoering van deze hulpverlening, in beginsel een nationale taak, werd toevertrouwd aan lokale organisaties. Zij waren enerzijds een vervanging van de Weldadigheidsburelen, anderzijds van de hulp thuis alsook in hospitalen en gestichten door de gemeentelijke burgergodshuizen. De nieuwe organismen kregen een statuut van openbare instelling met ieder rechtspersoonlijkheid. Zij beheerden het eigen patrimonium, werkten zelfstandig, maar onder voogdij van de hogere administratieve instanties. De gemeenteraden benoemden de leden van de c o o. Naast de genoemde vormen van bijstand hadden zij ook een opdracht tot preventieve bijstand.
De gelden putten zij uit de eigen patrimonia (onroerende goederen, legaten enz.), uit particuliere milddadigheden en meestal (daar deze fondsen veelal niet toereikend zijn) uit aanvullende subsidies van de gemeente, die deze voor een deel terugkrijgt van het Nationaal Fonds van de gemeenten. Voor de steunverlening is geen wettelijke norm vastgelegd. Meestal had elke COO haar eigen maatstaven. Bij afwijzing van een verzoek om steun is beroep mogelijk op een comité bestaande uit een buitenstaander als voorzitter en twee commissieleden. Verder beroep is er niet. Sinds 1976 zijn de Commissies van Openbare Onderstand vervangen door Centra voor Maatschappelijk Welzijn. Deze worden bestuurd door Comités voor de Sociale Dienst.Nederland: Algemene Bijstandswet.
