[Hebr. chassied, vroom], v./m., benaming voor hen die sterk verbonden zijn met en tot het uiterste trouw zijn aan de joodse godsdienst.
In het bijzonder werd chassidim de aanduiding voor:
1. een sekte in Palestina in de 3e en 2e eeuw v.C., die zich tegen de invloeden van het hellenisme onder de joden keerde en de gelederen van de Makkabeeërs versterkte (zij kunnen als de voorlopers van de farizeeërs beschouwd worden);
2. middeleeuwse mystieke groeperingen van het chassidisme.
