De R.K. St.-Landricuskerk (Vrijthof ong.) is een driebeukige hallenkerk met driezijdig gesloten koor, aangebouwde sacristie en een gelede toren met traptoren en hoge moderne bekroning. Op de plaats van een romaanse kerk kwam rond 1477 de huidige laat-gotische hallenkerk tot stand tegen het bestaande koor uit circa 1400. In 1873 werd de kerk onder leiding van P.J.H. Cuypers ingrijpend verbouwd, waarbij het schip met twee traveeën naar het westen werd uitgebreid. De romaanse toren werd afgebroken in 1872 en vervangen door de huidige neogotische toren. In 1944 liepen kerk en toren zware schade op, die in 1946 - met uitzondering van de torenspits - werd hersteld. In 1958 plaatste men de hoge betonnen torenbekroning naar plannen van H. Tillmans. Daarin hangt een mogelijk 13de-eeuwse klok van meester Henricus. Een brand in 1966 bracht opnieuw grote schade aan. Bij de restauratie zijn de daken nagenoeg in de oude toestand gereconstrueerd. In 1994 is de aardbevingsschade uit 1992 hersteld.
Het kerkinterieur wordt gedekt door eenvoudige kruisribgewelven. De ruimten tussen de naar binnen gebouwde steunberen bij de zijbeuken zijn overdekt met smalle kruisgewelven. De interieurbeschildering is door H.H.J. Kurvers aangebracht bij het herstelwerk in 1994. Tot de inventaris behoren twee 17de-eeuwse koorbanken, enkele 18de-eeuwse biechtstoelen en een neogotisch vleugelaltaar van H. Picquery (1887), afkomstig uit de jezuïetenkerk te Brugge (in 1987 opgesteld).
Tegen de toren staat een H. Hartbeeld en op het kerkhof bevinden zich verschillende hardstenen grafkruisen (1625-1762) en de neogotische grafkelder van de familie Michiels van Verduynen uit 1850. Deze overwelfde kelder wordt bekroond door een hardstenen neogotische pinakel met familiewapen.
