Dorp op het eiland Terschelling, ontstaan in de 13de eeuw nabij de huidige vuurtoren Brandaris en de als vissershaven gebruikte natuurlijke baai aan de zuidzijde van het eiland. Het door de vestiging van zeelieden, schippers en loodsen welvarende dorp werd in 1666 door de Engelsen in brand gestoken, waarna tussen 1666 en 1673 wederopbouw volgde.
Er ontstond een ei-vormige dorpsplattegrond met een tamelijk gesloten bebouwing langs een netwerk van straten en steegjes. Pas begin 20ste eeuw vond er ten noordwesten van de Brandaris enige uitbreiding plaats.
De bunkers van de rond 1943 gebouwde Duitse Marineflakbatterie Terschelling-West op het Seinpaalduin zijn na de oorlog voor een deel gesloopt en voor een deel onder het duinzand verdwenen. Na de Tweede Wereldoorlog kwam aan de noordzijde, rondom de nieuwe begraafplaats, nieuwbouw tot stand.
