Wat is de betekenis van woon?

v., 1. het wonen ; vgl. metterwoon ; 2. (Zuidn.) woning : in N.-Ned. ook in dicht. st.: zij bracht haar pracht in des konings woon (H. de Vries).

woon - Zelfstandignaamwoord 1. woonplaats woon - Werkwoord 1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van wonen ♢ Ik woon 2. gebiedende wijs van wonen ♢ woon! 3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van wonen ...

Woning; - ook: woonplaats, domicilie; dikwijls van woon veranderen. - Zie ook het frequent gebr. woonst. Woedend draaide hij zich om en nog vooraleer zijn woon binnen te gaan, wilde hij de meid afsnauwen om haar overdreven bemoeizucht, VANDEN MAELDERE 1946, 60.

gewoon, bly, gehuisves wees.

v. (Z.-N. 1 woning; 2 het wonen): 1. de bouwvallige woon; 2. hem is de woon ontzegd.

(wo:n) v. 1. Eig. het wonen. →: metterwoon. 2. Metn. Dicht. woning.

WOON, v. (Zuidn.) woning; het wonen.

Woon, v. (B.m. en v.) gmv. woonplaats, verblijf; met der -, wonende, woonachtig; zich met der - begeven naar..., naar... vertrekken om er te wonen, zich vestigen te... *-ACHTIG, bn. wonende; gevestigd, gedomiciliëerd. *-BAAR, bn. (-der, -st), bewoonbaar, geschikt ter bewoning. *-HUIS, o. (...zen), tot woning ingerigt gebouw. *-KAMER, v. (-s...

vetus . j. ghe-woon. Suetus.