Tussen 1955-68 het uitgangspunt van de West-Duitse buitenlandse politiek, ontwikkeld door staatssecretaris Hallstein.
De Hallstein-doctrine hield in dat de Bondsrepubliek Duitsland (BRD) aankondigde met elk willekeurig land de diplomatieke betrekkingen te verbreken, zodra dat land ook betrekkingen met de Duitse Democratische Republiek (DDR) ging onderhouden.
De Hallstein doctrine ontstond toen de BRD betrekkingen aanknoopte met de Sovjetunie, dat de DDR officieel had erkend. West Duitsland vreesde nu voor een kettingreactie van diplomatieke betrekkingen tussen de DDR en andere staten. De Bondsregering was hier fel op tegen, omdat ze zich als de enige wettige vertegenwoordigster van Duitsland beschouwde.
De Ostpolitik van bondskanselier Willy Brandt in de jaren zeventig normaliseerde de betrekkingen met Oost-Europese landen, waardoor de Hallstein doctrine haar betekenis verloor.
