Het verbod op de verkoop van alcoholhoudende dranken in de Verenigde Staten, tussen 1920-33
De drooglegging wordt ook wel de prohibition (drankverbod) genoemd. De achtergrond van de maatregel was idealistisch, namelijk het gevaar van alcoholverslaving wegnemen.
De drooglegging leidde tot enorme smokkel en illegale productie. De handel in alcoholica kwam in handen van de onderwereld en vergrootte de macht van de gangsters aanzienlijk. Het effect van de maatregel was minimaal; de bevolking had weinig behoefte zich door de regering te laten opvoeden.
Het verbod was mogelijk geworden door in 1919 het achttiende amendement aan de grondwet toe te voegen, waarvan de tekst als volgt luidde: `Een jaar na ratificatie van dit artikel is het verboden om sterke drank te maken, te verkopen en te vervoeren binnen de Verenigde Staten. Het is eveneens verboden sterke drank in of uit te voeren. Dit geldt voor de Verenigde Staten en voor alle gebieden die onder de jurisdictie van de Verenigde Staten vallen.'
Op 5 december 1933 werd de maatregel ingetrokken; de inzichten waren inmiddels veranderd. Bovendien liep de overheid zulke enorme bedragen aan alcoholaccijnzen mis, dat de regering van president Roosevelt het verantwoord achtte de drooglegging op te heffen. Extra belastinginkomsten konden uitstekend worden gebruikt om maatregelen van de New Deal te financieren.
Ook Finland kende van 1919-31 een drooglegging.
