Een verdrag tussen de Verenigde Staten en de Sovjetunie over raketafweersystemen.
ABM is de afkorting van Anti Ballistic Missiles (anti ballistische raketten). Ballistiek is de leer van de banen die projectielen in de lucht beschrijven. Een raketafweersysteem is bedoeld om vijandelijke raketten in de lucht onschadelijk te maken.
Het ABM-verdrag maakte deel uit van het SALT-I-akkoord. Aanvankelijk werd afgesproken dat de Verenigde Staten en de Sovjetunie twee ABM-systemen mochten bezitten: één om de eigen hoofdstad tegen een kernaanval te verdedigen en een tweede om een basis met offensieve intercontinentale raketten te beschermen. Elk ABM-systeem mocht met maximaal honderd anti-raket-raketten worden uitgerust. In 1974 werd bepaald dat ieder land maar één ABM-systeem mocht bezitten.
Er werden in het verdrag eveneens kwalitatieve en kwantitatieve beperkingen afgesproken voor deze systemen en voor ondersteunende apparatuur als radars. Ten slotte werd ook de ontwikkeling en het testen van andere raketafweersystemen aan banden gelegd.
De reden dat dit verdrag gesloten werd, was dat het bezit van een effectief ABM systeem de afschrikkende werking van kernwapens verminderde. Dit zou een tegenstander kunnen verleiden een preventieve aanval met kernwapens te doen om de bouw van een dergelijk systeem onmogelijk te maken. Het werken aan de bescherming tegen een mogelijke kernaanval zou een kernoorlog dus juist dichterbij kunnen brengen.
