een rustige, aangename of veilige plaats; in de krijgswetenschap: een schotvrije plaats. De uitdrukking is ontleend aan den Bijbel en wel aan de gelijkenis van den rijken man en den armen Lazarus, De laatste, lezen wij in Luk. 16, die een armoedig en ellendig leven had gehad, werd na zijn dood „door de Engelen gedragen in den schoot Abrahams” (d. i. de plaats der gelukzaligen); maar de rijke man kwam in de hel. „En toen hij, in de pijn zijnde, zijn oogen ophief, zag hij Abraham van verre en Lazarus in zijn schoot.” (Zie verder klove!) „Deze uitdrukking is zelve weer ontleend aan de gewoonte der Oosterlingen, om bij den maaltijd aan te liggen op de rustbanken, waarbij het hoofd des eenen rustte tegen den boezem (a. h. w. in den schoot) van den anderen gast; hiermee wordt de plaats aangeduid, die alleen door innige vertrouwelijkheid en genegenheid verleend wordt.
Daar nu Abraham de hooggeëerde en geliefde stamvader was, die na zijn dood in het paradijs was opgenomen, werd de plaats aan het hemelsche gastmaal naast hem als de schoonste eereplaats beschouwd, zooals in het algemeen het aanzitten met of ook het liggen in den schoot van Abraham, Izaak en Jacob voor de grootste eer, het grootste genot in het toekomstige leven werd gehouden. Vandaar, dat ook in de taal van ons volk met die uitdrukking een rustig en genoegelijk leven wordt aangeduid. Denkende aan den hemelschen lusthof, waar ook de aartsvader zich ophoudt, zegt men van iemand, wiens dood men spoedig te gemoet ziet: hij gaat naar Abrahams tuin om boonen te poten!’ (Zeeman.)
