ōnis, m.
1. eig., gesprek, onderhond, esse in ore, in sermone omnium, Cic., iucundus mihi est sermo litterarum tuarum, Cic., dare se in sermonem, Cic., discumbitur, fit sermo inter eos, Cic.: meton., onderwerp van het gesprek, s. illius temporis, Cic. | in ’t bijz., geleerd gesprek, dispuut, dialoog, s. oritur ab alqa re, Cic., sermonem cum alqo habere de amicitia, Cic.; de taal van het gesprek, - van het dagelijks leven, sermonis plenus orator, Cic., scribere sermoni propiora, Hor., vand. sermones (bij Horatius), gesprekken = satiren en brieven; uiting, woorden; gerucht, praatjes, vulgi, hominum, Cic., dare sermonem alci, stof tot praten geven, Cic., evenzo sermones praebere aliis, Liv.
2. overdr., taal = wijze van uitdrukking, elegans, Cic., fuit in Catulo s. Latinus, Cic. | taal, tongval, dialect, s., qui natus est nobis, onze moedertaal, Cic., s. Persarum, Nep., s. Graecus, Cic.
