Fr. mystique, Gr.-Lat. mysticus, 1. bn., bw.; geheimzinnig; ook: behorende tot de mystiek; bij uitbr. de mystieken, a) beoefenaren der mystiek, b) hun werken;
2. v.; leer van het hogere leven der ziel in God; ook: van het hogere gebed, der meer innige vereniging van de ziel met God (door contemplatie).
