(philol.), ook wel genoemd metaphonie of breking, is het verschijnsel, dat een vocaal onder invloed van een vocaal in de volgende lettergreep van kleur verandert (dus een bepaalde vorm van klankwijziging). Meestal bedoelt men den i-umlaut, d.i. het verschijnsel, dat in het Oudwestgermaansch en het Oudnoorsch de a, â en achtervocalen der stamlettergreep de articulatieplaats wijzigden in de richting van i, onder invloed van i of j in een volgende silbe. Velen nemen aan, dat eerst de tusschenliggende medeklinkers gemouilleerd geweest zijn. Umlaut is volgens J. van Ginneken een der prae-Slavismen.
Lit.: A. Weijnen, Onderzoek naar de dialectgrenzen in Noord-Brabant (1937, § 95 vlg.); J. van Ginneken, Ras en Taal (1935). Weijnen.