Frequentiemeter. - Om de frequentie van een wisselspanning te meten, gebruikt men doorgaans een toestel, dat op het verschijnsel van mechanisme ➝ resonantie berust. De wisselspanning werkt op een spoel (B) in wier magnetische keten (E) zich versch. ijzeren tongen (a) bevinden, waarvan de eigenfrequenties bepaald zijn, bijv. 92, 93 tot 108.
Bij een frequentie 49,5 bijv. worden al de tongen 99 maal per seconde aangetrokken. Dus zal die tong, waarvan de eigenfrequentie 99 is, de grootste trilling vertoonen, terwijl de naburige minder en minder trillen.
De figuren toonen de inwendige uitvoering alsook het uitzicht van ’t toestel bij een frequentie 49,5.Voor metingen op hoorbare frequentie (tusschen 50 en 10.000 perioden) wordt een brug-methode toegepast. De spanning, waarvan de frequentie te bepalen is, werkt op één diagonaal van een brug, bestaande uit weerstanden en capaciteiten. In de andere diagonaal is een telefoon geschakeld. Nu kan men de weerstanden en capaciteiten zoo kiezen, dat het geluid in de telefoon nul wordt voor één bepaalde frequentie. Het toestel is rechtstreeks in perioden gegradueerd. Een hoofdvereischte voor het slagen van deze meting is, dat de spanning niet te veel veelvouden van de grondfrequentie bevatte, maar deze door de telefoon blijven gaan, wanneer de brug voor de grondfrequentie in evenwicht is, wat het waarnemen van het minimum geluid der laatste moeilijk maakt.
Gillon.
