(andere schrijfwijze: Akko, Acca, Accon, Acra e.a.), kleine havenstad in Palestina ten N. van den Karmel op een landtong in de bocht van Akko en aan den kustweg Beiroet—Ilaifa—Jaffa. 32°55'N., 35° 5' O.; 7 900 inw. (1931). Door verzanding zijn scheepvaart en handel verloopen.
Wessels.
Het Phoenicische A. wordt ± 1500 v. Chr. het eerst in de gesch. vermeld. In de oudere bijbelsche gesch. speelt de stad geen rol van beteekenis. De Assyrische documenten vermelden haar inneming onder Sennacherib en Assoerbanipal. Haar groote beteekenis begint met de Egypt. Ptolemeeën, die haar den naam Ptolemaïs gaven.
In de geschiedenis der Macchabeeën wordt zij herhaaldelijk vermeld. Jonathas de Macchabeeër kwam er om door verraad (1 Mac. 12. 48). Na het jaar 70 v. Chr. is A. in de macht der Romeinen. Daarna neemt Cleopatra de stad in en schenkt haar aan Herodus den Grooten. De H.
Paulus verbleef er een dag op doorreis van Macedonië naar Jeruzalem. Het Christendom kreeg er reeds in de eerste eeuwen vasten voet, doch in 638 viel A. in de macht der Arabieren. Met de kruistochten herbegint de geschiedenis van A. Herhaaldelijk ingenomen en weer verloren, werd het na het beroemde beleg van 1189—’91 voor ± 100 jaar de hoofdstad van het Latijnsche koninkrijk, in welken tijd het, verdedigd door de ridders van St. Jan, den naam S. Jean d’Acre ontving.
Als brandpunt van Westersch leven in het O. groeide zij uit tot een stad van 180000 inw., doch de inname en gruwelijke verwoesting door den Egypt. sultan Achraf maakte in 1291 voorgoed een einde aan zijn grootheid. Eerst na ± 1750 vestigde zich op de ruïnes een Bedoeïnenkolonie, wier nazaten in 1799 zelfs Bonaparte buiten de poorten wisten te houden. De huidige omwalling dateert van den Turkschen tijd (1840).
Simons.