Basisch loodcarbonaat 2PbC03, Pb(OH)2, een verfstof. Het wordt meestal verkregen door looden platen aan azijnzuurdamp en koolzuur bloot te stellen.
Bij de Hollandsche bereidingswijze, waarbij men paardenmest gebruikt, dat warm koolzuur afgeeft, verkrijgt men loodwit met groot dekkend vermogen. Bij andere bereidingswijzen gebruikt men stoom (Fransch en Engelsch loodwit), hetgeen vlugger gaat. Loodwitverf is voor buitenwerk wegens zijn duurzaamheid onmisbaar. Het lood in de olieverf verbindt zich met de zuurstof en de olie tot een harde sterke verflaag, welke snel droogt. Maalt men loodwit met olie en bewaart men het dan eenigen tijd (hetgeen men rotten noemt), dan komt dat aan de duurzaamheid van de verflaag ten goede.Loodwit is een zwaar vergif; vroeger kwamen loodvergiftigingen in loodwitfabrieken vaak voor. Thans is er te Utrecht een loodwitfabriek, waar men, door voorzorgsmaatregelen, er in geslaagd is, het gevaar geheel te vermijden.
Loodwit is duur. Daarom wordt het vaak met gips, zwaarspaat (zwavelzuur barium), of klei vervalscht. Oplossing in salpeterzuur brengt soms de vervalsching aan het licht. Ook verraadt zich die, doordat het soortelijk gewicht verminderd is. Door inwerking van zwavelwaterstof (dat zich b.v. in stadsgrachten ontwikkelt) wordt het zwart.
Het loodwit, dat de kunstschilders gebruiken is zeer fijn van korrel; het wordt in tinnen knijpbusjes verkocht en heet Kremser wit.
