(1985) (politie) undercover-agent die een misdaadorganisatie probeert op te rollen door tot 'uitlokking' over te gaan; politieman die infiltreert in het milieu - meestal gebeurt dat via een informant en tegen een fikse vergoeding - om zo tot arrestatie te kunnen overgaan; lokagent. Dit infiltreren is veelal geen sinecure: alle sporen van de infiltrant naar zijn status als politieagent moeten worden uitgewist. Eerst worden dus alle risico's, zowel voor de pseudo-koper zelf als voor het mislukken van de operatie, afgewogen. Er wordt een volledig scenario opgesteld. De undercoveragent neemt een nieuwe naam aan en vestigt zich op een veldkantoor waar hij bereikbaar is voor zijn criminele vrienden. Infiltratie van lokagenten is officieel in Nederland niet toegestaan. Een veelgehoord argument bij de kritiek op 'pseudo-koop' is dat men de misdaad niet mag bestrijden door zelf misdaad te plegen! Toch werkt de Amsterdamse politie reeds sedert het begin van de jaren tachtig van de twintigste eeuw met pseudo-kopers.
• De justitie wil de politieman niet op de openbare zitting ten tonele voeren, omdat hij daarna niet meer als pseudo-koper is te gebruiken. (Elsevier, 26/05/1990)
• Sommige horeca-exploitanten maken al gebruik van drugshonden en zetten pseudo-kopers in om dealers op heterdaad te betrappen. (Elsevier, 31/05/1997)
• Een pseudo-koper geeft zich niet uit als politieman, die gaat zakendoen, die gaat ook over geld praten. (Nieuwe Revu, 25/02/1998)
• Geleidelijk aan is vervolgens binnen de politie en het OM de discussie op gang gekomen over de vraag óf en zo ja, in welke hoedanigheid we in het vervolg een politieman als infiltrant zouden moeten inzetten: alleen in individuele gevallen als pseudo-koper of ook als lange termijn infiltrant? (J.A. Blauw: Dossier Blauw. Memoires van een oud-hoofdcommissaris van politie. 2004)
