Matthias, afk. van Matthatias, werd door het lot aangewezen als apostel in de plaats van → Judas Iskariot (Hand 1,23-26). Hoewel kerkelijke schrijvers verschillende bijzonderheden over hem vermelden, is over zijn leven verder niets met zekerheid be-kend.
Meerdere apocriefen staan op zijn naam. Zo noemen Clemens Alexandrinus en Hippolytus de Tradities van Matthias, terwijl Origines en Eusebius een Evangelie van Matthias kennen. Tenslotte is er nog sprake van Handelingen van Andreas en Matthias (Hennecke I, 224- 228; II, 403).Lit. Commentaren op Hand. 1,23-26. - J. Renié, L’Élection de Matthias: Authenticité du récit (RB 55, 1948, 43-53). P. Gaechter, Die Wahl des Matthias (ZkTh 71, 1949, 318-346). Ch.
Masson, La reconstitution du collège des Douze (Revue de Théologie et de Philosophie 3/5, 1955, 193-201). Ph. H. Menoud, Les additions au groupe des douze apôtres d’après le livre des Actes (Revue d’Histoire et de Philosophie Religieuses 37, 1957, 71-80). K. H.
Rengstorff, Die Zuwahl des Matthias (Studia Theologica 15, 1961, 35-67 = Festschr. Piper, New York 1962, 178-192). E. Schweizer, Zu Apg. 1, 16-22 (ThZ 14, 1958, 46 = Neotestamentica, Zürich/Stuttgart 1963, 416v). [Bouwman]
