Hiëro (‘Ιερων), griekse eigennaam. Het bekendst zijn twee koningen Hiëro van Syracuse.
1. Hiëro I, zoon van Dinomenes, uit Gela, volgde in 485 vC zijn broer Gelon op als tiran van Gela en na diens dood (478 vC) regeerde hij te Syracuse. Na aanvankelijke geschillen met zijn broer Polyzelus, die de weduwe van Gelon, Demarete, had gehuwd, kwam een verzoening tot stand en brak voor Syracuse een periode van welvaart aan. Hiëro’s buitenlandse politiek was allereerst gericht tegen Anaxilas (1) van Rhegium, tegen wie hij de Locriërs in bescherming nam. In 475 vC stichtte hij Aetna. Het jaar daarop steunde hij Cumae tegen de Etruriërs, die hij in een zeeslag overwon.
Aan het hof van Hiëro verzamelden zich tal van dichters, o.a. → Aeschylus, Bacchylides, Epicharmus, Pindarus en Simonides. De overwinningen van zijn wagenspannen op de spelen van Delphi en Olympia zijn dan ook in vele epinikia bezongen. Bij zijn dood in 466 werd Hiëro door zijn broer Thrasybulus opgevolgd.
Lit. Th. Lenschau (PRE 8, 1496-1503). - H. Berve, Die Tyrannis bei den Griechen (München 1967) 147w; 603w. Voor verdere lit. zie Gelon.
2. Hiëro II, zoon van Hierocles, uit Syracuse. Uit een onaanzienlijke familie ca. 306 vC geboren, onderscheidde Hiëro zich tijdens de veldtocht van → Pyrrhus op Sicilië (278-276). Kort daarna werd hij tot gevolmachtigd strateeg gekozen; hij verzekerde zich van de steun der oligarchen door zijn huwelijk met Philistis. Na enkele harde oorlogsjaren wist hij de voormalige campaanse huurlingen van → Agathocles, de Mamertijnen, bij de Longanus te verslaan. Vervolgens werd hij tot koning uitgeroepen. In 264 vC belegerde Hiëro tezamen met de Carthagers, met wie hij een bondgenootschap had gesloten, de Mamertijnen in Messana. Door de tussenkomst der Romeinen, die zou leiden tot de eerste punische oorlog, werd hij echter tot de aftocht gedwongen. Het volgende jaar moest hij vrede sluiten met Rome, dat hij sindsdien economisch en militair steunde. Als dank hiervoor mocht Hiëro in 241 vC zijn rijk behouden. Hij is Rome trouw gebleven tot aan zijn dood in 215 vC.
De regering van Hiëro was mild, geheel in overeenstemming met het hellenistische karakter van zijn koningschap. Vooral met de Ptolemaeën onderhield hij nauwe betrekkingen. Onder zijn bewind bereikte Syracuse een periode van ongekende bloei. Van Hiëro werd door de Romeinen de lex Hieronica overgenomen, waarin was bepaald, dat Vio van de korenopbrengst als belasting aan de staat moest worden afgedragen.
Lit. Th. Lenschau (PRE 8, 1503-1511). - A. Schenk von Stauffenberg, König Hiëro der Zweite von Syrakus (Stuttgart 1933). H. Berve, König Hiëro II (Abhandlungen der Bayerischen Akademie der Wissenschaften 47, 1959). Id., Die Tyrannis bei den Griechen (München 1967) 463w, 733w. [J. de Waele]
