Endymion (Ενδυμιων), in de griekse mythologie een schone jongeling, zoon van koning Aëthlius van Elis en Calyce.
Endymion werd bemind door de maangodin → Selene (in andere versies door Artemis), die ’s nachts van haar wagen steeg om haar geliefde in slaap te kussen. Op zijn of Selenes verzoek verleende Zeus Endymion een eeuwige jeugd en dompelde hem in een eeuwige slaap op de berg Latmus in Carië (volgens anderen ergens op de Peloponnesus); Selene bleef hem daar bezoeken en schonk hem vijftig dochters. Het graf van Endymion zou zich in Olympia of aan de voet van de Latmus hebben bevonden. Voorstellingen van de slapende Endymion in gezelschap van Selene of Artemis komen vooral voor op muurschilderingen (o.a. in de Casa di Sirico te Pompeii) en op sarcofagen. Zelden is Endymion zonder minnares afgebeeld, zo bijv. op een fraai reliëf in het Museo Capitolino te Rome. Het samenzijn van Endymion en Artemis was een geliefd thema voor de schilders van de baroktijd (o.a. Tintoretto, Rubens, Van Dyck). J. Keats wijdde aan de jongeling zijn beroemde gedicht Endymion.Lit. L. von Sybel (Roscher 1, 1246-1248). E. Bethe (PRE 5, 2557-2560). H. Sichtermann (EAA 3, 336v). - N. von Mossolow, E. (Diss. Berlin 1946). E. Le Comte, E. in England. The Literary History of a Greek Myth (New York 1944). [Nuchelmans]
