Duits rechtsgeleerde (Leipzig 12 Febr. 1868 - Grainau 23 Nov. 1946), studeerde te Freiburg en Leipzig, werd in 1899 buitengewoon hoogleraar in het staats- en volkenrecht te Leipzig, in 1900 gewoon hoogleraar te Tübingen, in 1909 te Kiel en in 1913 te Berlijn (tot aan zijn emeritaat in 1935). Zijn belangrijkste werk op het gebied van het staatsrecht is zijn strijd tegen de zuiver formalistische uitlegging van rechtsregels.
Bibl.: Das Interregnum (Leipzig 1892); Völkerrecht und Landesrecht (Leipzig 1899, Franse vert. 1920); Der Streit um die Thronfolge im Fürstentum Lippe (Leipzig 1903); Unitarismus und Föderalismus im deutschen Reiche (Tübingen 1907); Die Reichsaufsicht (Berlin 1917); Konterbande, Blockade und Seesperre (Berlin 1918); Internationale Wasserlaufe (Berlin 1931); Delegation und Mandat im öffentl. Recht (Stuttgart 1942); Vom Stil des Rechts (Heidelberg 1947). Uitg.: Quellensammlungen zum Staats-, Verwaltungs- und Völkerrecht, dl 1-4 en 6 (Tübingen 1901-’06, van Triepel’s hand is het iste dl: Quellensammlung zum deutschen Reichsstaatsrecht, 1901, 5de dr. 1931); öffentlichrechtliche Abhandlungen (met E. Kaufmann en R. Smend; 12 dln, 1921-1931); Nouveau Recueil général de traités (3de serie, 40 dln, Leipzig 1909-1943; het vervolg op de grote tractatenverzameling van G. F. de Martens).
Lit.: R. Schmidt, H. T., in: Deutsche Jur. Zeitung (1928), blz. 231-232; E. Heymann, H. T., ald. (1933), blz. 222-223.
