is een diluviale grot bij Montignac aan de Vézère (ten O. van Périgueux), die toevallig op 12 Sept. 1940 door vier spelende jongens werd ontdekt. De grot was in het palaeolithicum bewoond en bevat buitengewoon fraaie tekeningen van dieren, gedeeltelijk ingegrift, gedeeltelijk gekleurd, die afkomstig zijn uit het laatste deel van het aurignacien en realistische afbeeldingen geven van paarden, stieren, bisons, herten en bokken.
De abbé H. Breuil heeft de eerste beschrijving gegeven van deze tekeningen, die ca 20 000 jaar oud zijn en moest zich later verdedigen tegen de beschuldiging van vervalsing. Eerst na Wereldoorlog II verwierf de grot algemene bekendheid en zij wordt thans als een bezienswaardigheid van de eerste rang beschouwd.Lit.: F. Windels, Lascaux, chapelle sixtine de la préhistoire (Montignac 1948).
