(glasvocht, corpus vitreum) vult de achter de lens gelegen ruimte van het oog op. Het ziet er bij oppervlakkige beschouwing uit als een kleurloze, fraai doorzichtige gelei, dat, mits men het voorzichtig uit het oog verwijdert, neiging vertoont zijn vorm in grote trekken te bewaren.
Bij nauwkeuriger optisch en chemisch onderzoek blijkt het echter een zeer gecompliceerde structuur te hebben, die nog slechts zeer ten dele bekend is. Aanvankelijk meende men, dat het glasvocht als een levend weefsel moest worden beschouwd, maar sinds er is aangetoond, dat het glasachtig lichaam geen stofwisseling heeft, is men meer geneigd het glasvocht te beschouwen als een zeer gecompliceerde colloïdale structuur. Moderne onderzoekers houden zich dan ook vooral bezig met de colloïd-chemische eigenschappen van dit vormsel.In de ziekteleer van het oog neemt het glasachtig lichaam een belangrijke plaats in. Vele aandoeningen van het oog (ontstekingen en bloedingen) leiden tot vertroebeling van het glasvocht en/of tot vervloeiing, waarbij dus het gelei-achtige karakter verloren gaat. Verder speelt het glasvocht een belangrijke rol bij het ontstaan en de ontwikkeling van de netvliesloslating (z netvlies). In het normale glasvocht komen bij vele mensen als aangeboren toestand zeer kleine troebelingen voor, die de patiënt zelf waarneemt in de vorm van bewegende kleine vlekjes (mouches volantes).
Dit geheel onschuldige verschijnsel kan nerveuze personen soms zeer verontrusten.
DR. J. TEN DOESSCHATE
Lit.: Zie de grote handboeken der oogheelkunde bijv.: Graefe Saemisch, Handb. d. Augenheilk., 2de dr. (15 dln, 1898-1939); Traité d’Ophthalmologie (8 dln, 1939-1940); W. S. Duke Elder, Text-book of Ophthalmology I—III (1932-1940).
