graf- en badplaats tegen de westhelling van de Pěnanggoenganop Java, gesticht in 977 blijkens een tegen de wand aangebracht jaartal. Op drie plaatsen trad het water naar buiten: onder de middelste waterstraal is beneden de vloer een bijzettingsurn gevonden.
Dit middenterras was omgeven door bas-reliëfs, weergevend de geschiedenis van de Pāndawa-helden uit het Mahābhārata en van bijzonder kunsthistorisch belang, daar zij, hoewel in tijdsorde niet ver van de Hindoeïstische Middenjavaanse kunst afstaande, niettemin de duidelijke kenmerken van de Indonesisch getinte Oostjavaanse kunst vertonen en daarvan de oudste duidelijke documenten vormen.Lit.: Krom, Inl. t. d. Hindoe-Jav. Kunst, II, blz. 35-39; Bosch, Cult. Indië (1945), blz. 7-42; Idem, in Bijdr. v. h. Kon. Inst. v. d. Taal-, Land- en Volkenk. v. N.-I. (1948), blz. 541-572.
