is de benaming voor de tegenstanders van de leer van Arminius en van de Remonstranten in het algemeen gedurende de 17de eeuw in Nederland. Oldenbarnevelt liet van n Mrt tot 20 Mei 1611 een niet-officiële kerkelijke vergadering te ’s-Gravenhage bijeenkomen, waarvan de Amsterdamse predikant Plancius met 6 medestanders en Wtenbogaert met 6 der zijnen de hoofdpersonen waren.
Hier diende Plancius een stuk tegen de Remonstrantie in, dat tevoren opgesteld was, het werk van Festus Hommius; het bestreed in 7 artikelen de 5 artikelen der Remonstranten en heette de Contraremonstrantie. Brandt dateert van dit moment de naam Contra-remonstranten. In de Contra-remonstrantie werd met vernieuwde kracht bij de Hoge Overheid aangedrongen op het doen houden van een synode om de leer der Remonstranten aan H. Schrift, Belijdenis en Catechismus te toetsen.
De Acta zijn op last der Staten door Wtenbogaert met Hommius te boek gesteld.PROF. DR J. N. BAKHUIZEN VAN DEN BRINK
Bibl., lit.: Tekst der Contra-remonstrantie o.a. bij G. Brandt, Historie der Reformatie II (1674, 160-163). P. J.
Wij minga, Festus Hommius (1899); H. C. Rogge, joh. Wtenbogaert en zijn tijd, 3 dln (1874.—’76).
