markies (Londen 31 Dec. 1738 Ghazipoer 5 Oct. 1805), studeerde te Eton en te Cambridge, nam vervolgens dienst bij het leger, onderscheidde zich gedurende de Zevenjarige Oorlog in Duitsland en trok in 1776 naar Noord-Amerika, waar hij onder de generaals Clinton en Howe streed. Hij behaalde in 1781 een overwinning op Greene bij Guilsford Court-house maar werd nog in hetzelfde jaar in Yorktown door Washington omsingeld, zodat hij zich met 9000 man moest overgeven.
Hierdoor ontstond ongenoegen tussen hem en generaal Clinton, zodat beiden teruggeroepen werden. In 1786 ging Cornwallis als gouverneur-generaal en commandant van de troepen naar Indië, behaalde er in 1791 een overwinning op de sultan van Mysore, belegerde Seringapatam en noodzaakte Tippo-Sahib zich te onderwerpen en het grootste gedeelte van zijn gebied af te staan aan de Engelse Oost-Indische Compagnie. In 1793 keerde hij naar Engeland terug en ontving er de titel van markies. Tijdens zijn bestuur als onderkoning van Ierland (17981801) brak de grote Ierse opstand uit, die hij met kracht bestreed en onderdrukte.
Hij nam voorlopige, niet algemeen gebillijkte maatregelen ter voorbereiding van de Unie met Engeland. In 1801 voerde hij onderhandelingen met Frankrijk, die leidden tot de vrede van Amiens (1802). Na het aftreden van de markies van Wellesley aanvaardde hij in 1805 nogmaals het bestuur over Brits-Indië, doch overleed niet lang na zijn aankomst te Ghazipoer. Zijn Correspondence (2de dr., 3 dln, 1859) bevat belangrijke mededelingen omtrent zijn bestuur in Ierland.Lit.: W. S. Seton-Karr, The marquess of Cornwallis (1890); Ch, Ross, Correspondence of Charles, first marquess C. (3 vol. 1859).
