vroeger ook wel Beecheyeilanden en in het Japans Boe-nin-to of Moe-ninto (d.i. „eilanden zonder bewoners”) geheten, thans in het Japans Ogasawara-eilanden, vormen een grote groep in de Stille Oceaan, tussen Japan en de Marianen gelegen, op 1420 20' O.L.v.Gr. en 26° 30' tot 270 45' N.Br. Zij beslaan een oppervlakte van 72 km2 en omvatten 6 grote en een 20 kleine eilanden, in drie groepen gelegen, nl. de Parry-eilanden in het N., met Moekoshima en Nagatashima, de eigenlijke Bonineilanden of Beechey-eilanden in het midden, waaronder Stapleton (Ototoshima), Buckland (Anishima) en Peel (Tsji-tsji-shima, 10 km lang), en de Baileyof Cofïineilanden in het Z., met Hahashima (Hillsborough).
Het zijn alle hoge, rotsachtige eilanden van vulkanische oorsprong. Er groeien suikerriet, indigo, sagopalmen en ongeveer 200 phanerogamen. De vliegende hond is er inheems; ingevoerde huisdieren zijn er verwilderd. Men doet er aan schildpadden- en haaienvangst.De Bonineilanden tellen ongeveer 4000 inw. Zij werden in 1592/1593 door de Japanner Ogasawara ontdekt en daarna gebruikt als strafkolonie, maar in 1725 weer verlaten. In 1639 werden de eilanden door Quast en Tasman bezocht en in 1823 door Coffin, kapitein van een walvisvaarder van Nantucket; in 1827 werden zij door kapitein Beechey voor Engeland in bezit genomen en in 1828 door Lütke voor Rusland, zonder echter door een van deze twee landen werkelijk bezet te worden. Eerst in 1830 werd het eiland Peel bevolkt door bewoners van de Sandwich-eilanden. Sedert 1876 worden de eilanden door Japan bestuurd; in 1911 werden zij door de Japanse regering bestemd tot vlootbasis in de Grote Oceaan.
In Wereldoorlog II* vormden de Bonineilanden met de Vulkaan- en Rioekioe-eilanden de laatste verdedigingsgordel voor het eigenlijke Japanse eilandenrijk. Door de verovering van Iwosjima (Vulkaangroep) op 14 Mrt 1945 werd deze laatste linie doorbroken en waren tevens de Bonineilanden afgesneden. De Amerikanen namen dan ook niet meer de moeite, ze aan te vallen; de weg naar Japan lag reeds open.
