Italiaans kerkhervormer (Siena 1487 - Slavkov, Austerlitz, 1565), oorspronkelijk Franciscaan, daarna Capucijn en tweemaal vicaris-generaal zijner orde, beroemd boetprediker, kwam te Napels in de kring van Juan de Valdez tot reformatorische overtuiging. Gedaagd voor het tribunaal der Inquisitie te Venetië in 1542, ried Pietro Martire Vermigli hem aan te vluchten.
Hij kwam in Zwitserland, huwde, week in 1548 uit Augsburg naar Engeland uit, keerde onder koningin Mary terug naar Zürich, en vertrok van daar, verdacht van antitrinitarisme, in 1563 naar Polen en Moravië, waar hij zijn leven in armoede eindigde. Zijn Protestantse overtuiging blijkt ook uit de thema’s van zijn geschriften. Zijn Sociniaanse gezindheid staat echter niet vast, wel dat hij door zijn probleemstellingen de orthodoxie ondermijnde.Bibl.: (Kath. periode) Prediche nove (1539 en 154); Dialoghi sette (1542); (Ref. periode) Prediche (1542); Tragedie (1549); Prediche (1549); Apologi (1554); Dialoghi del purgatorio ( 1556); Disputa.... intorno alla presenza del corpo di Giesii Christo etc. (1561); Labirinti del libero o servo arbitrio (1561); Catechismo (1561); XXX Dialoghi (1563).
Lit.: K. Benrath, B. O. von Siena (1892); P. Negri, B. O. (1912); B. D.
Bertrand Barraud, Les idéés philosophiques de B. O., diss. Paris (1924); D. Cantimori, Eretici italiani del cinquecento (1939); R. H. Bainton, B. O. esule e riformatore senese del cinquecento (Firenze 1940).
