(Herrenhausen 2 Nov. 1709 - ’s-Gravenhage 12 Jan. 1759), dochter van George II, koning van Engeland (oorspronkelijk hertog van Brunswijk-Luneburg), was de gemalin van Willem IV. Hun huwelijk werd op 25 Mrt 1734 voltrokken te Londen.
Zij woonde in Leeuwarden of op het Loo, waar zij zich aan muziek en schilderkunst wijdde, hooghartig gestemd wegens de geringe invloed van de Oranje’s in de Republiek. Maar in 1747 werd die macht hersteld en in Den Haag toonde zij reeds tijdens het leven van Willem IV grote belangstelling in politieke zaken. Na zijn dood op 22 Oct. 1751 voerde zij als Gouvernante de regering voor haar zoon (1751-1759), terwijl haar neef, de hertog van Brunswijk-Wolfenbüttel haar als waarnemend kapitein-generaal ter zijde stond. Zij spande zich in, de stadhouderlijke rechten te handhaven tegenover de regenten. Vooral de buitenlandse betrekkingen kostten haar veel moeite. In de zevenjarige land- en zeeoorlog (1756-1763) bleef de Republiek neutraal.
De Gouvernante echter werd van Engelsgezindheid beschuldigd, terwijl anderen teleurgesteld waren, dat haar Engelse verwantschap geen voordelen opleverde. Steeds beijverde zij zich om leger en vloot te versterken. Temidden van deze strijd overleed zij, haar zoon nog minderjarig achterlatend.Lit.: Naber en De Neve, De vorstinnen van het Huis van Oranje-Nassau (Haarlem 1898).
