is in het algemeen de ondersteuning van hen, die voor hun levensonderhoud van iemand afhankelijk zijn; in het bijzonder de ondersteuning van vrouw en minderjarige kinderen door den man en vader na echtscheiding of scheiding van tafel en bed. In haar historische ontwikkeling is alimentatie te verklaren als een vergoeding voor de ontbinding van het huwelijk.
De werking ervan is veelal tweeërlei: als sanctie op de huwelijksontbinding en als voorziening in de stoffelijke behoeften van vrouw en kinderen. Waar het den man onbeperkt vrij stond zich van zijn vrouw te ontdoen, zoals in patriarchale samenlevingen, kon dan ook van alimentatie geen sprake zijn. Doch reeds in de wetgevingen van verschillende volken der Oudheid is dat onbeperkte recht van den man aan banden gelegd en daarmee de rechtsgrond geschapen voor alimentatie. Volgens het Romeinse recht verloor bij echtscheiding de schuldige vrouw haar huwelijksgift (dos), de schuldige man zijn schenking terzake van het huwelijk (donatio propter nuptias), terwijl beiden verplicht waren tot onderhoud van de kinderen. De R.K. kerk der middeleeuwen verklaarde het huwelijk onontbindbaar en verleende aan de vrouw een aanspraak op eeuwigdurende alimentatie. Toen het protestantisme de echtscheiding alleen erkende op grond van schuld van een der echtelieden, kreeg de alimentatie het karakter van een straf, — een opvatting, die in het Anglo-Amerikaanse recht haar sporen heeft nagelaten.DR A. LYSEN.
