Zola (Emile), een vermaard Fransch romanschrijver van onzen tijd en geboren te Parijs den 2den April 1840, is de zoon van een Italiaansch ingenieur, bragt de jaren zijner jeugd door in het zuiden van Frankrijk en was aanvankelijk voor den boekhandel bestemd. In zijne vrije uren echter greep hij naar de pen. Reeds zijne eerste verzameling novellen: „Contes a Ninon (1864, 2 dln)” werd met bijval begroet en de daarop volgende roman: „La confession de Claude (1865)” wijst reeds de rigting aan, waarin de schrijver zich zou blijven bewegen. Hij is namelijk een overdreven realist, die niet schroomt, de gemeenste en schandelijkste tafereelen naar het leven te schilderen.
Dit laatste doet hij met groot talent, maar verliest uit het oog, dat een kunstwerk zich aanbevelen moet door ware schoonheid. Tot zijne latere romans behoren: „Le voeu d’une morte (1866)”, — „Les mystéres de Marseille (1867)”, — en „Therése Raquin (1867).” Sedert eenige jaren houdt hij zich bezig met eene reeks van romans, waarin hij de lotgevallen schildert van eene familie onder het tweede Keizerrijk. Daarvan verschenen reeds: „Les Rougon-Maequart”, — „La fortune de Rougon”, — „La curée”, — „Le ventre de Paris”, — „La faute de l'abbé Mouret”, — „Son excellence Eugène Rougon”, — „L’assommoir”, — „Nana”, — en „Stendhal”. Onderscheidene van deze romans zijn talrijke malen herdrukt en over de geheele wereld verspreid. Vooral „Nana” heeft grooten opgang gemaakt. Hoewel men op goeden grond kan beweren, dat daarin eene ernstige, waarschuwende moraal verkondigd wordt, kan men evenmin ontkennen, dat dit boek wegens de schaamtelooze realiteit zijner onzedelflke tafereelen niet ter lezing kan worden aanbevolen aan de prikkelbare jeugd. Zola heeft ook voor het tooneel gewerkt en o. a. de blijspelen: „Club” en „Bouton rosé” geleverd, die echter niet aan de verwachtingen hebben beantwoord.
