St. Hélena, een Britsch-Afrikaansch eiland in het zuidelijk gedeelte van den Atlantischen Oceaan, tusschen Afrika en Amerika en tegenover Kaap Negro, 200 geogr. mijl van het vasteland van Afrika en 300 geogr. mijl van dat van Zuid-Amerika verwijderd, is merkwaardig als het verbanningsoord van Napoleon I (zie onder Bonaparte). Het heeft eene uitgebreidheid van 31/2 □ geogr. mijl en verheft zich met steile rotswanden ter hoogte van 200—400 Ned. el uit de brandende golven, terwijl de kust er slechts op enkele plaatsen laag en toegankelijk is. De hoogste bergtop bereikt er eene hoogte van omstreeks 900 Ned. el. Eene bergketen, die er de oppervlakte in 2 deelen scheidt, loopt van het oosten naar het westen en bestaat uit lava, basalt, tufsteen enz.
Het klimaat is er gezond en de vruchtbare bodem brengt er velerlei gewassen voort. Het aantal bewoners bedraagt er omstreeks 6000, en de hoofdstad is Jamestown, aan de baai St. James gelegen. Dit eiland is in 1502 door Portugézen ontdekt, en deze bouwden er eene kerk, die omstreeks het jaar 1600 door de Nederlanders werd verwoest. Laatstgenoemden vestigden er zich, doch ruilden het in 1650 met de Engelschen tegen de Kaap de Goede Hoop. Wel werd het in 1673 bij verrassing door de Nederlanders heroverd, maar zij moesten het in datzelfde jaar weder overgeven aan de Engelschen, die er het fort St. James bouwden en in het voortdurend bezit bleven van St. Hélena. — Ook onderscheidene andere eilanden dragen dien naam.
