Shetland-eilanden (De), door de Skandinavische zeelieden ook Hitland-eilanden genaamd, eene Engelsche eilandengroep, liggen op de grenzen van de Noordzee en van den Atlantischen Oceaan, ten noordoosten van Schotland, tusschen 60—61° N. B. en zijn van de meer zuidelijk gelegene Orkney-eilanden gescheiden door een kanaal ter breedte van 75 Ned. mijl, in welks midden Fair Island zich verheft. De Shetland-eilanden vormen een Archipel van 117 eilanden, van welke slechts 30 bewoond zijn, en hebben eene gezamenlijke oppervlakte van 281/2 □ geogr. mijl met nagenoeg 32000 inwoners. Het binnenland is er rotsachtig, kaal en heuvelachtig, en de kusten zijn er steil en gescheurd. De kortstondige zomer is er zeer warm, de winter vochtig, nevelig en stormachtig, hoewel de sneeuw er zelden lang blijft liggen.
In het begin van den zomer heeft men te middernacht slechts eene halve schemering, en gedurende den winternacht schittert er vaak het noorderlicht. De plantengroei is er zeer schraal, en men ziet er slechts enkele boomen, terwijl de landbouw er zich bepaalt tot wat gerst, haver, vlas en aardappelen. Men heeft er kleine paarden (ponies), beenige runderen, zwijnen en schapen, — voorts konijnen, zeehonden, zeevogels, visch en oesters. De inwoners zijn van afkomst Noren en belijden de Protestantsche godsdienst; zij zijn arm, maar vlijtig, gastvrij en openhartig. Zij spreken Engelsch, met Noorsche uitdrukkingen vermengd. De voornaamste bezigheid is er de vischvangst, — voorts landbouw en veeteelt, benevens het vervaardigen van wollen en linnen stoffen.
Men vindt er ijzer, zwavel en koper, doch zij worden niet aan den bodem ontwoekerd. Er is eenige handel en een druk verkeer van walvischvaarders en haringbuizen. De voornaamste eilanden zijn: Mainland, Unst en Yell. Men vindt aldaar talrijke aloude gedenkteekens (cairns, tumuli en steenen wallen) en onderaardsche woningen. Deze eilandengroep verviel in 1649 aan de kroon van Schotland en vormt met de Orkney's een graafschap.
