Pragmatieke Sanctie

betekenis & definitie

Pragmatieke Sanctie (Sanctio pragmatica) noemt men een besluit van een Vorst, hetwelk eene gewigtige staatsaangelegenheid regelt door eene grondwet, die door alle tijden heen van kracht zal blijven. De belangrijkste pragmatieke sanctiën zijn: die van Lodewijk IX de Heilige, koning van Frankrijk, in 1169 uitgevaardigd tot vaststelling van de regten der Fransche geestelijkheid (zie Gallicaansche Kerk), — die van Karel VIII, koning van Frankrijk, waardoor hij den 7den Julij 1438 te Bourges, na de besluiten van het Concilie te Basel, de vrijheden der Gallicaansche Kerk bevestigde, — die van den Duitschen Rijksdag te Mainz van 1439, waardoor de besluiten van Basel werden aangenomen, — die van keizer Karel VI van 1724, waardoor bepaald werd, dat alle Oostenrijksche landen steeds vereenigd moesten blijven en dat zij bij ontstentenis van mannelijke aan de vrouwelijke nakomelingen des Keizers zouden ten deel vallen en eerst bij het ontbreken van deze op de dochter van zijn broeder Joseph of op hare mannelijke of vrouwelijke nakomelingschap naar het regt der eerstgeboorte zouden overgaan, — en eindelijk die van Karel III, koning van Spanje, waardoor hij, toen hij in 1759 de kroon van Sicilië toekende aan zijn derden zoon, de erfopvolging regelde.