Münch-Bellinghausen (Eligius Franz Joseph, vrijheer von), meer bekend onder den naam van Friedrich Halm, een zeer verdienstelijk Duitsch-Oostenrijksch dichter, geboren te Krakau den 2den April 1806, studeerde te Weenen in de regten, en zag in 1835 zijn drama „Griseldis (8ste druk, 1869)” in den schouwburg te Weenen met grooten bijval opgevoerd, terwijl het ook elders uitbundig werd toegejuicht, zoodat hij daarop onderscheidene andere liet volgen namelijk: „Der Adept (1836)”, — „Camoëns (1837)”, — „Imelda Lambertazzi (1838)”, — en „Ein mildes Urtheil (1840)”. Schitterend was vooral de triumf, dien hij vierde met zijn romantisch drama: „Der Sohn der Wildnis (1842; 6de druk, 1877)”. Hij was inmiddels benoemd tot regéringsraad bij het Neder-Oostenrijksch bestuur. In 1845 aanvaardde hij met den titel van Keizerlijk Hofraad de betrekking van custos der Keizerlijke bibliotheek, waar hij belangrijke verbeteringen invoerde, en in 1861 werd hij voor levenslang lid van het Oostenrijksch Huis der Heeren en daarna prefect-hofbibliothecaris, terwijl hij van 1869—1871 als intendant-generaal het toezigt had op de beide Hofschouwburgen te Weenen.
Niettemin zette hij zijne dichterlijke werkzaamheden voort en schreef de treurspelen: „Sampiero (1844)”, en „Maria da Molina (1847)”, — het blijspel: „Verbot und Befehl”, — en het beroemde treurspel: „Der Fechter von Ravenna”, dat overal grooten opgang maakte. Voorts dichtte hij: „Vor hundert Jahren” en „Ein Abend in Titchefield”, benevens de drama's: „Eine Köningin (1857)”, — „Iphigenie in Delphi (1857)”, — „Begum Fomra (1860)”, — en „Wildfeuer (1864; 3de druk, 1870)”. Hij overleed te Weenen den 22sten Mei 1871, en van zijne verzamelde werken (12 dln) verschenen de laatste deelen eerst na zijn dood. Ook heeft hij „Novellen” geschreven, en uit zijn nagelaten papieren verschenen zijne „Neueste Gedichte” in het licht.
