Louvet de Couvray (Jean Baptiste), een Fransch schrijver en lid der Conventie, geboren te Parijs den llden Junij 1780, ontving eene gebrekkige opleiding, maar bezat een uitstekenden aanleg, zoodat hij reeds op 17-jarigen ouderdom secretaris werd van het lid der Académie Dietrich. Later zag hij zich bij den boekhandel geplaatst en schreef (1787— 1789) toen zijn beruchten roman: „Les aventures du chevalier Faublas (1791, 13 dln; 1822, 4 dln)”. In den aanvang der Revolutie verdedigde hij de gebeurtenissen van 5 en 6 October 1789 en werd lid van de club der Jacobijnen. Om zijn ijver te bewijzen, gaf hij in 1790 den roman: „Emilie de Varmont ou le divorce nécessaire” in het licht, waarin hij het huwelijk der priesters en de echtscheiding verdedigde.
In de Wetgevende Vergadering verbond hij zich met de Girondijnen, en toen Roland minister werd, trad hij voor dezen op als publicist. Hij redigeerde het tijdschrift: „La Sentinelle”, waarin hij dagelijks sprak over de zamenzweringen van het Hof. Door den invloed van Roland werd hij lid der Nationale Conventie, vorderde straf voor de moordenaars van September en had den 29sten October 1792 den moed, Robespierre te beschuldigen van pogingen om zich van de dictatuur meester te maken. Om den Koning te redden, stemde hij voor diens dood, maar met uitstel. Na de nederlaag der Girondijnen vlugtte hij uit Parijs, doolde met Pétion, Valady en eenige anderen door Bretagne, in Limousin, en keerde eindelijk in vertwijfeling terug naar Parijs, waar hij tot aan de omwenteling van 9 Thermidor verscholen bleef. De geschiedenis van zijne omdwalingen gaf hij in het licht onder den titel : „Quelques notices pour l’histoire et le récit de mes périls (1795 en later).” Eerst den 8sten Maart 1795 nam hij weder zitting in de Conventie, waar hij de reactie met hevigheid bestreed.
Bij de instelling der dictatuur werd hij lid van den Raad van Vijfhonderd, en toen hij in 1797 aftrad, stichtte hij een boekhandel, welke door zijne vrouw werd waargenomen. Tot lid van het Instituut benoemd, bezorgde zijn gebrek aan eene classieke vorming hem menigen aanval, en toen hij de vrijheid van drukpers beperkt wilde zien, werd hij met spot en hoon overladen. Hij overleed den 25sten Augustus 1797. Zijne echtgenoote was zoozeer aan hem gehecht, dat zij pogingen aanwendde om zich door vergif om het leven te brengen. Louvet was een van de voortreffelijkste redenaars der Omwenteling, zooals trouwens blijkt uit zijne geschriften: „Accusation contre Robespierre (1792)”, — en „De la conspiration du 10 Mars et de la faction d’Orléans (1793)”.
