Leeuwius (Dionysius), een Karthuizer monnik te Rickel in het bisdom Luik, zoodat hij ook wel Dionysius Rickel of Carthusianus genoemd wordt, verwierf te Keulen den rang van magister en schreef, volgens het verhaal, wel honderd boeken. Ook ontving hij, naar zijne verzekering, openbaringen, zoodat men hem met den naam van doctor ecstaticus bestempelde. Paus Eugenius IV was zeer met hem ingenomen en betuigde: „Laetatur Mater Ecclesia, quae talem habet filium (De Moederkerk verheugt er zich over, dat zij zulk een zoon bezit)”. Hij overleed den 12den Maart 1471 in den ouderdom van 77 jaren.
Vele van zijne werken zijn lang na zijn dood gedrukt. Wij noemen daarvan: „Enarrationes sive commentarii in Vetus et Novum Testamentum quadruplici sensu literali,tropologico, allegorico, anagogico”, — „Enarrationes in Dionysii Areopagitae opera (1646)”, — „In libros IV sententiarum (1595)”, — „Summa fidei orthodoxae (1569, 2 dln)”, — „De fide Catholica contra gentiles (1534)”, — „Speculum omnis status humanae vitae (1495)”, — „Opera minora (1559)”, — „Tractatus VII (1576)”, — en „Inflammatorium divinae amoris (1605)”. Voorts bestaat van hem eene reeks van Latijnsche verhandelingen over verschillende onderwerpen.
