Kurtz (Johann Heinrich), een verdienstelijk Duitsch godgeleerde, geboren den 13den December 1809 te Montjoie bij Aken, ontving zijne eerste opleiding te Dortmund en Soest, studeerde te Halle en te Bonn, aanvaardde eene betrekking als huisonderwijzer in Koerland en ontving toen eene aanstelling als godsdienstleeraar van het gymnasium te Mitau. Zijne geschriften gaven aanleiding, dat hij in 1850 benoemd werd tot hoogleeraar in de kerkgeschiedenis en 9 jaren later in de uitlegkunde aan de universiteit te Dorpat. Ook verkreeg hij den titel van staatsraad in Russische dienst.
Hij bewoog zich meer en meer in eene kerkelijk-Luthersche rigting en bepaalde zich bij voorkeur bij het Oude Testament. Men kan zijne geschriften in 3 groepen verdeelen, vooreerst die der schoolboeken, zooals: „Lehrbuch der heiligen Geschichte (1843; 10de druk 1864)", — „Christliche Religionslehre (1844; 9de druk 1866)”, — „Biblische Geschichte mit Erläuterungen (1847; 2de druk 1865)”, — en „Abrisz der Kirchengeschichte für höhere Lehranstalten (1852; 5de druk 1863)”, — dan die der exegetische en critische werken, zooals: „Das mosaische Opfer (1842)”, — „Bibel und Astronomie (1842; 5de druk 1865)”, — „Zur Symbolik der mosaischen Stiftshütte (1851)”, — „Beiträge zur Vertheidigung und Begründung der Einheit des Pentateuch (1844)”, — „Die Einheit der Genesis (1846)”, — „Die Ehen der Söhne Gottes mit den Töchtern der Menschen (1857)”, — „Zur Theologie der Psalmen (1865)”, — en vooral: „Geschichte des Alten Bundes (1848, 2 dln; dl 1, 3de druk; dl 2, 2de druk)”, benevens: „Der alttestamentliche Opfercultus nach seiner geschichtlichen Begründung und Anwendung (1862)”, — en eindelijk die der geschriften over kerkgeschiedenis, zooals: „Handbuch der allgemeinen Kirchengeschichte (1853 enz.)” en „Lehrbuch der Kirchengeschichte für Studirende (1849; 5de druk 1863)”.
