Kriewelziekte (raphania) is eene eigenaardige zenuwziekte, ontstaande door vergiftiging met het moederkoren. Zij was reeds aan de ouden bekend, doch is vooral in 1558 in Silézië door Schwenkfeld als eene verderfelijke epidemie waargenomen en beschreven. In 1763 heerschte zij wederom in Silézië, — in 1760 en 1761 in Zweden, — in 1709, 1710 en 1727 in Zwitserland, — omstreeks dienzelfden tijd in Frankrijk, — en in 1770 en 1771 in ons Vaderland en het noordelijk gedeelte van Duitschland. In 1807 ontstond zij in een dorp nabij Frankfort aan de Oder, — en in 1870 in Stiermarken.
Zij vertoont zich als raphania acuta of hevige kriewelziekte, wier verschijnselen veel overeenkomst hebben met die van typhus (typhus contagiosus epidemius), en als raphania chronica of slepende kriewelziekte, niet zoo besmettelijk als de voorgaande en zich kenmerkende door menigvuldige en hevige stuiptrekkingen der willekeurige spieren, vertrekkingen en uitstrekkingen der ledematen, verdraaijing der oogen en somtijds mondklem. Zulke aanvallen herhalen zich 2tot 4-maal daags. Beide soorten van kriewel ziekte hebben veelal een doodelijken afloop.
